Życie jest zbyt krótkie, by przejść przez nie samotnie. Proszę, po prostu bądź. Magdalena Witkiewicz

Po prostu bądź zamówiłam jeszcze przed oficjalną premierą.

Moją uwagę przykuł krótki opis książki i w tamtym momencie już wiedziałam, że muszę mieć ją jak najszybciej! Z niecierpliwością wyczekiwałam dnia, aż w moje ręce trafi najbardziej pożądana książka literatury kobiecej tej jesieni. Z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że to jedna z najpiękniejszych historii miłosnych jakie miałam okazję czytać.

Po kilku pierwszych stronach czułam, że będzie to powieść której długo nie zapomnę. Książka, która zrobi na mnie piorunujące wrażenie i stanie się dla mnie wyjątkowo ważna. Wystarczyło tylko kilka kartek, abym razem z bohaterami przeżywała ich losy. Na początku każdego rozdziału pojawiają się fragmenty piosenek bardzo adekwatne do treści, które są w nim zawarte. Kiedy dodarłam do samego końca łzy szczęścia spływały mi po policzkach. 

Miłość przychodzi bezszelestnie, nikogo nie uprzedza.Równie cicho odchodzi niezauważona.

Po prostu bądź to naprawdę piękna powieść. Nawet nie dlatego, że napisana jest w takim sposób, że można ją przeczytać jednym tchem. To historia idealnie obrazująca życie każdego z Nas. Los płata Nam figle,a przemijanie jest czymś zupełnie naturalnym, tak jak woda w rzece, która nieustannie przemieszcza się, płynie i nigdy nie zawraca. Trzeba więc pamiętać o przeszłości, żyć teraźniejszością i nie wybiegać zbyt daleko w przyszłość, bo życie toczy się tu i teraz i nikt z nas nie wie co wydarzy się jutro. Nasze istnienie jest zbyt cenne, aby je zmarnować.

Historia opowiedziana przez Magdalenę Witkiewicz pokazuje płynącą mądrość z wnętrza książki i niosące w niej przesłanie. Właśnie z tych wielu powodów można w pełni utożsamić się z bohaterami i poczuć ich emocje. Jesteśmy zupełnie tacy jak oni. Bezbronni wobec tego co jest nieuchronne.

Zdradzenie w tym miejscu chociaż części fabuły byłoby niewybaczalną zbrodnią! Dlatego postaram się przybliżyć Wam chociaż w skrócie, postacie głównych bohaterów.

Paulina, Pola, dziewczyna z wiejskiej rodziny, która za wszelką cenę chce osiągnąć coś w życiu, być kimś. Dzięki swojej ciężkiej pracy i talentowi udaje jej się dostać na wymarzone studia - kierunek Architektura na Politechnice. Właśnie tam poznaje swoją najlepszą przyjaciółkę i .... miłość swojego życia Aleksandra, jej wykładowcę. Zakazana miłość, potajemne spotkania i wielkie szczęście, którym chcieli cieszyć się "na zawsze". Jednak los ma inne plany w stosunku do nich. W jednej chwili odbiera dziewczynie to, co najcenniejsze. Kobieta pogrążona w rozpaczy, nie wie jak dalej żyć. Jest przy niej ktoś, kto nie pozwoli jej upaść. Przyjaciel, który obiecał że się nią zaopiekuje. 

Przyjaciel, z którym zawarła pewien pakt.

Jesteśmy zamknięci w swojej rozpaczy, a życie pędzi cały czas do przodu. Jest jak pociąg dalekobieżny. Jedzie ze stałą prędkością, zgodnie ze swoim rozkładem. Na nikogo nie czeka. Nie można go-ot tak- zatrzymać w polu. Ale ty decydujesz, do którego wagonu wsiądziesz i na jakiej stacji. Ty decydujesz, czy w ogóle wsiądziesz, czy będziesz stała z boku i obserwowała tych, co właśnie podróżują. Jadą, śmieją się i rozmawiają. Czasem też płaczą. Życie. Jak nie wsiądziesz, ten pociąg i tak dalej pojedzie. A ty nie będziesz wiedziała, czy razem z tym wagonem, który właśnie odjechał, nie opuściła cię również twoja życiowa szansa.

To książka, która porusza do granic możliwości i pokazuje jak żyć.

Jedynym słowem po prostu prawdziwa. Motywuje do walki o swoją miłość i marzenia, o to co jest dla Nas najważniejsze. Mam nadzieję, że nie muszę Was już dłużej namawiać do przeczytania tej pięknej, niepowtarzalnej i jedynej w swoim rodzaju powieści Magdaleny Witkiewicz.

Zapraszam do lektury.